2016

Ik heb dan maar op de laatste dag van het jaar gewacht om mijn overzicht van de meest opmerkelijke overlijdens van het afgelopen jaar af te sluiten. In dit derde deel wil ik het hebben over het sterfgeval dat mij persoonlijk het meest heeft geraakt. Dat dit feit niet enkel door de massamedia, maar ook door de zogenaamde onafhankelijke pers is genegeerd, sterkt me enkel in de overtuiging dat ik het dan maar eens onder de aandacht moet brengen. De kans is groot dat de meeste lezers dezes de persoon waarover het gaat ook niet kennen, maar dat trek ik me niet aan.

Het gebeurt niet vaak dat ik geld aan Hollanders geef, maar dit is een gemeende oproep aan iedereen die ik ken en eigenlijk ook aan iedereen die ik niet ken, maar dit toevallig onder ogen krijgt. Om al die goedgevulde beurzen geopend te krijgen, zal ik maar eerst even uitleggen waarover het gaat.

Het is niet de eerste keer dat een professor overlijdt waarvan ik lang geleden nog les heb gekregen.

Hoewel er de komende dagen nog allerlei zaken kunnen mislopen, lijkt het me stilaan veilig eens op het aflopende jaar terug te blikken. Een punt dat zeker in alle jaaroverzichten aan bod zal komen, is het opvallend hoge aantal overlijdens van bekende en beruchte mensen.

Ik wil niemand vervelen met een lange lijst die men even goed op verschillende websites kan terugvinden, maar in dit eerste deel geef ik toch een paar voorbeelden. Eens die luchtige wandeling doorheen de recentste vleugels van het internationaal kerkhof is afgerond, kan ik me dan in de volgende twee delen focussen op twee overlijdens die voor mij persoonlijk meer betekenen.

De initiatiefnemers achter onder meer Cinema Zed, de sympathieke vzw Fonk, heeft in eigen beheer een 114 minuten durende documentaire gemaakt over wat zij ‘de Leuvense scene’ noemen, een verzamelterm voor een bepaalde groep mensen die op een bepaald moment in de tijd in een bepaalde stad een bepaald soort muziek maakten. Op zich is daar natuurlijk niets mis mee, maar ik wil toch een paar bedenkingen delen met de rest van de wereld of, beter gezegd, met die paar mensen die niets beters te doen hebben dan mijn blog te lezen.

We hebben het allemaal vaak gehoord. Punk is dood. Punk is iets van vroeger en is nu al lang voorbijgestreefd. Die oude punkbands spelen enkel nog voor een nostalgisch publiek dat geen afscheid van zijn jeugd kan nemen. Met hun negatieve houding bewijzen al die punks dat ze niet beseffen dat de tijden zijn veranderd.

Het Depot is niet de enige organisatie die 40 jaar punk viert. Dit najaar heeft het bekende anarchistisch tijdschrift De Nar voor de gelegenheid een speciaal en overigens vrij dik nummer samengesteld waarin wordt teruggeblikt en vooruitgekeken. Alle artikelen, cartoons et cetera hebben betrekking op de veertigste verjaardag van een maatschappelijk verschijnsel dat het leven van tienduizenden ingrijpend en voorgoed heeft veranderd. Dit magazine wordt tijdens relevante concerten weggeschonken. Het is nooit hun bedoeling geweest er veel geld aan te verdienen.

Een onderdeel van het Breaking Barriers festival dat op de meeste plaatsen niet veel aandacht krijgt, is de aanwezigheid op de affiche van twee welbespraakte veteranen van de Belgische scene die zich enkel met behulp van hun eigen stem tot het publiek zullen richten. Zaterdag 12 november beginnen we er immers aan met twee spoken word performances [1].

Kloot Per W was erbij in 1976 toen de eerste sporen van punk in Brussel aan de oppervlakte kwamen. In de loop der jaren heeft hij in tientallen bands gespeeld, een gigantische songcatalogus bij elkaar geschreven en tientallen releases op de wereld losgelaten. Zijn bekendste bijdrage aan de Belgische undergroundscene blijft echter 'Pick it up', de poging het snelheidsrecord met Jamaïcaanse offbeat te breken van The Employees.

Op donderdag 10 november, de avond voor het Breaking Barriers festival, werkt Het Depot samen met enkele enthousiaste lokale muziekliefhebbers en organisatoren die met veel plezier hun eigen steentje aan een geslaagd weekend willen bijdragen. Zo organiseert het Rock Café niet gewoon een concertje, maar een heel avondvullend programma voor al die mensen voor wie het al eens wat harder en luider mag klinken.

Op donderdag 10 november, de avond voor het Breaking Barriers festival, werkt vzw Het Depot samen met een aantal Leuvense organisatoren met goede smaak om iedereen al wat op te warmen voor het zware weekend. Een van hen is het bekende café Libertad, reeds 35 jaar een vaste stek voor de liefhebbers van de betere gitaar[1].

TV Smith is natuurlijk de zanger van wijlen The Adverts, een van de meest succesvolle en ondertussen vrij legendarische bands van de eerste punkgeneratie. The Adverts zijn er in 1978 al mee gestopt, maar Smith is niet met muzikaal pensioen gegaan. Hij speelt tegenwoordig zowel met een begeleidingsband, The Bored Teenagers, als solo, waarbij hij zichzelf enkel met akoestische gitaar begeleidt.